مژده بردن خرگوش سوی نخجیران که: شیر در چاه فتاد

لذّت رهایی از وابستگی ها وآزادی جان

مرغزار: یعنی چراگاه، محلی که حیوات زندگی می کنند، علفزار.

سبز: دراین مود یعنی شاد وخرم.

حریف باد شد: یعنی درمعرض نسیم باد قرار گرفت.

شَطْأَهُ  ترکیبى است اضافى، مرکب از«شطا» بمعنى شاخ نو رسته‏ى گیاه و ترکه‏ى درخت و « ه » ضمیر مفرد غائب.

   ذو العطا: خداوند بخشش، به کنایه، خداى بخشنده.

استغلظ: مفرد مذکر غایب است از فعل ماضى از مصدر استغلاظ (باب استفعال) بمعنى سطبر و کلفت شدن. استوى: مفرد مذکر غایب است از فعل ماضى از مصدر استواء (باب افتعال) بمعنى راست ایستادن، برگرفته است از آیه‏ى شریفه:«کَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى»‏ [1] 

 ( 1349) خرگوش از آزادى خود خوشحال گردیده بطرف دشت بسراغ حیوانات دیگر روانه شد.() و شیر را که محو ظلم و ستم خود دید بطرف رفقاى خود دوید. ( 1350) شیر را که کشته ستم خود مى‏دید با شادى و قدرت مى‏دوید.() شیر را که در قعر چاه زار و بى‏چاره دید رقص کنان و چرخ زنان بمرغزار رفت. ( 1351) از مرگ رهایى یافته شادى‏کنان دست زده و چون شاخ و برگ درختان سبز بهارى شاد و خرم در هوا مى‏رقصید. ( 1352) آرى شاخ و برگ چون از جنس خاک آزاد شده و از عالم جمادى بعالم نباتى مى‏رسند سربلند کرده با باد و نسیم هم راز مى‏گردند.( 1353) برگها شاخ را شکافته بر بالاى آن قرار مى‏گیرند. ( 1354) با زبان شاخ هر بر و برگى جداگانه شکر و ثناى خداى تعالى را مى‏گویند.() و با زبان بى‏زبانى هر شاخ و برگ و میوه و گلى بیاد خدا بوده و تسبیح مى‏گوید.( 1355) و متذکر شده شکر کنان مى‏گوید او است که تنه و ریشه ما را پرورش داده تا رشد و نمو نموده شاخه‏هاى ما ضخیم شده بر بالاى تنه استوار گردیده با برگ و گل و میوه مزین گردید.

مولانا سالک را بگیاه و درخت تشبیه مى‏کند از آن جهت که چون بهار در مى‏رسد و هوا لطیف و جان بخش مى‏گردد و آفتاب بهارى بر زمینها و درختان مى‏تابد از تاثیر بهار، زندگى از سر مى‏گیرد، دانه بر خود مى‏شکافد و شاخه‏ى نرم و لطیف گیاه، سر از زیر خاک بر مى‏کشد و پوست درخت در برابر قوت روح نباتى مقاومت نمى‏کند، شاخ و برگ از زیر پوست سطبر، جوانه مى‏زند و ترکه‏ى تر و تازه تا ببالاى درخت قد مى‏افرازد.مولانا از این مضمون به عنوان مقدمه یی برای بحث رهایی جان آدمی از حبس آب وگل استفاده می کند.